Jak wygląda praca w hostelu? Słodko-gorzkie wspomnienia byłych pracowników 21 lip, 06:37 Ten tekst przeczytasz w 8 minut Hostel to nie tylko tania noclegownia dla podróżników, ale i styl życia. Globtroterzy wybierają właśnie taki sposób noclegu ze względu na możliwość poznawania nowych ludzi, wygodną lokalizację (hostele zwykle znajdują się w centrach miast) i oczywiście niskie ceny. Jak pracuje się w takim miejscu? Zapytaliśmy byłych pracowników hosteli o ich doświadczenia zarówno w Polsce, jak i za granicą. Foto: Shutterstock Jak wygląda praca w hostelu Jak wygląda praca w hostelu? W rozmowie z Onet Podróże byli pracownicy podzielili się swoimi doświadczeniami Zarówno w Polsce, jak i za granicą nie brakuje ciekawych historii. Dziewczyny, które pracowały w Krakowie, zwracają uwagę na Anglików przyjeżdżających na wieczory kawalerskie. — Ich pokój po wyjeździe wyglądał jak pobojowisko (...). Wszędzie było pełno pozostawianych ciuchów, drobnych oraz fekaliów — wspomina Paulina Wielu naszych rozmówców musiało wzywać policję lub przynajmniej ochronę. — Na jednej zmianie wezwałam ochronę, karetkę i policję — mówi Magda Istnieją zasady, których gości nie przyjmować. nigdy nie wolno meldować osób, które wszystkie rzeczy mają w reklamówce Mimo przeróżnych przygód wiele osób wspomina okres pracy w hostelu z uśmiechem. — Ciągle poznawałam kogoś nowego — przyznała Ola Hostele kojarzą się zwykle z tanią możliwością noclegu w centrum miasta i niezbyt wygodnym łóżkiem w wieloosobowym pokoju ze wspólną łazienką. Dla niektórych podróżników — nawet tych z wysokim budżetem — hostele stanowią miejsce, w którym można poznać wiele ciekawych osób z całego świata. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że w recepcji hostelu często pracują podróżnicy, którzy w trakcie swoich zwykle kilkumiesięcznych wojaży, zatrzymują się w danym miejscu, żeby podreperować budżet, czy po prostu spędzić tam więcej czasu i jak najlepiej je poznać. Choć hostele na całym świecie są podobne, historie byłych pracowników są różnorodne, jak i goście, którzy w nich nocują. Dzień z życia "hostelarza" Zwykle na zmianie pracuje jedna osoba, same zmiany zależą od hostelu, ale zdarzają się 12-godzinne. Ten sam pracownik zajmuje się przygotowaniem śniadania (zazwyczaj jest to zimna płyta, czyli pracownik musi wystawić produkty). Ponadto w jego obowiązkach leży przyjmowanie gości, pobieranie opłat za nocleg, jeśli nie zapłacili wcześniej przy rezerwacji internetowej, przygotowanie pościeli, ale i dbanie o porządek i przestrzeganie regulaminu przez gości. Często od recepcjonisty hostelu dowiemy się o pobliskich atrakcjach i funkcjonowaniu transportu publicznego. Warto dodać, że nie zawsze musi to być praca. Grzegorz, który pracował w hostelu w Portugalii, Malezji i Australii, robił to w ramach wolontariatu. — Pracownicy w ramach wynagrodzenia otrzymują tzw. wikt i opierunek — mogą za darmo nocować w hostelu i jeść wspólne posiłki — mówi podróżnik. Podkreśla, że jest to fantastyczna okazja dla ludzi (niekoniecznie młodych), którzy chcą podróżować niskim kosztem. — Wolontariusze śpią w jednym "dormie", pracują i spędzają wolne chwile wspólnie — to wszystko bardzo jednoczy. Zwykle poznaje się osoby o podobnym światopoglądzie i podejściu do życia. Praca w międzynarodowym towarzystwie to jedna wielka lekcja geografii, wiedzy o kulturze i społeczeństwie. Uczy też szeroko rozumianej tolerancji wobec wszelkich odmienności — mówi w rozmowie z Onet Podróże Grzegorz. Goście, których trudno zapomnieć Najwięcej historii, które przywołują byli pracownicy hosteli, związane są z gośćmi. Paulina, która pracowała w jednym z krakowskich hosteli, opowiada, że najgorszej wspomina przyjeżdżających na wieczory kawalerskie Anglików. — Przeważnie mieli przebrania, np. stroje różowych króliczków, które nosili bez względu na zimowe temperatury. Czasami nawet na trzeźwo byli nie zniesienia, ale nad ranem nachlani, bywali szczególnie bezczelni. Ich pokój po wyjeździe wyglądał jak pobojowisko – wspomina. — Pewnego razu na recepcję zadzwoniła do mnie pani sprzątająca: "Paula, chodź, bo nikt mi nie uwierzy". To był obraz nędzy i rozpaczy. Pokój był zdemolowany, wszędzie było pełno pozostawianych ciuchów, drobnych oraz fekaliów... na wykładzinie ciągnęła się linia w stronę łazienki. Jednym słowem: masakra – opisuje była recepcjonistka hostelu. Ania, która również pracowała w Krakowie, podziela zdanie Pauliny, co do Anglików. — Co weekend nocowaliśmy jakieś grupy młodych kawalerów. Pewnego razu, panowie wrócili około trzeciej nad ranem, a o czwartej przyszli się wymeldować. Mieli jechać na pociąg. Po 30 minutach wrócili. Byli totalnie spanikowani, bo... zgubili kolegę. Zaproponowałam im telefon, ale nic nie dało. Dałam im klucze do pokoju, myślałam, że może tam śpi. Kiedy to nie pomogło, zaczęłam sprawdzać nagrania z kamer. Nagle zobaczyłam, jak na ostatnim piętrze, gdzie znajduje się kącik dziecięcy, rusza się długa stonoga — pluszak. Chłopak pomylił piętra i pijany położył się na dywanie, przytulił się do stonogi i zasnął — śmieje się Ania i dodaje, że bohaterowie tej opowieści rodem z filmu "Kac Vegas" cudem zdążyli na samolot. Jak wygląda praca w hostelu Bez policji się nie obędzie — Kolejnym, chyba najśmieszniejszym przypadkiem w mojej krótkiej historii był pewien Polak przywieziony jednego wieczoru przez taksówkarza. Zwykle nie chcieliśmy przyjmować takich przypadków, bo z tego nic dobrego nigdy nie wychodziło, ale zaryzykowałam. Gość zapłacił z góry za jedną noc, a w sumie był trzy doby. Niestety ciężko było się z nim skontaktować, bo siedział w pokoju zamknięty i mimo pukania nie wychodził. Na kamerach co jakiś czas widziałam, jak wychodził do wspólnej kuchni w samej bieliźnie i gotował. Prawdopodobnie był pod wpływem narkotyków. Dnia przed jego wyjazdem chyba nigdy nie zapomnę. Miałam wtedy trzydniowy maraton zajęć na uczelni i zmian nocnych w pracy. Panował wtedy spory mróz. Przyszłam do pracy trochę wcześniej i rozmawiałam z kolegą. Nagle zobaczyliśmy wcześniej opisywanego gościa idącego do windy. Wszystko było normalne, gdyby nie był... goły. Spojrzeliśmy na siebie z kolegą i zaczęliśmy się śmiać. Winda się otworzyła i zniknął. Po chwili konsternacji postanowiłam pójść go poszukać, było przecież bardzo zimno. Nie znalazłam go, więc zadzwoniliśmy na policję — opowiada Paulina i dodaje, że jakiś czas później policja przywiozła delikwenta. Okazało się, że stał we wnęce obok wejścia do naszego hostelu, musiał się pomylić. Policjanci zabrali go do izby wytrzeźwień i przywieźli kolejnego dnia. — Nie chciał patrzeć mi w oczy – wspomina z uśmiechem na twarzy Paulina. Była pracownica warszawskiego hostelu Maria opowiada, że podczas jednej zmiany nocnej przyszedł ktoś z ulicy z informacją, że z okien naszego hostelu, gość wyrzuca wyposażenie pokoju. Szybko zareagowałam. Okazało się, że to 18-letnie rodzeństwo Francuzów, które przyjechało do hostelu z ojcem. Ale ojciec był w innym pokoju i nie wiedział, co się dzieje. Do pokoju młodzików poszłam z wezwaną ochroną. Po angielsku dogadaliśmy, że rano zapłacą za uszkodzone wyposażenie. Rano, gdy schodziłam, ze zmiany, oni akurat szli na śniadanie i z korytarza słyszałam, jak między sobą mnie wyzywali. Nie wiedzieli, że mówię po francusku. Kiedy tego ranka przywitałam po francusku, stanęli, jak wryci, a ojciec rzucił się z przeprosinami — wspomina Maria. Foto: Shutterstock Jak wygląda praca w hostelu "Nigdy nie wolno meldować osób, które wszystkie rzeczy mają w reklamówce" — Podzieliłabym gości hotelowych na kilka grup: wycieczki szkolne — zazwyczaj zajmowały cały hostel, a w dbaniu o porządek pomagali opiekunowie; osoby, które podróżują i szukają taniego noclegu blisko obiektów turystycznych (moi ulubieńcy, ze względu na różnorodność i ciekawe historie o podróżach); rodziny z dziećmi (zwykle rodziny, które korzystają z city break); pary i grupy znajomych (oprócz zwiedzania, bardzo ważna była oferta klubowa miasta); goście szukający taniego noclegu, czyli najbardziej kłopotliwa grupa. Trzeba było ocenić czy taka osoba nie będzie sprawiała kłopotów po zameldowaniu. Tutaj święta zasada hostelowa: nigdy nie wolno meldować osób, które wszystkie rzeczy mają w reklamówce — opowiada Magda i dodaje, że ostatni rodzaj to goście stali, którzy mieszkają w hostelu przez kilka miesięcy. Są zazwyczaj dobrymi pomocnikami, zgłaszają braki, spędzają dużo czasu w częściach wspólnych, można na nich liczyć. Kiedy można odmówić zameldowania? Magda odmawiała zameldowania osobom, od których wyczuła alkohol lub/i były agresywne. — W takich sytuacjach mówiłam, że nie ma już miejsc, nawet jeśli miałam cały hostel pusty. Najważniejsza jest dobra atmosfera i komfort innych gości — tłumaczy. Zapominalscy goście Wszyscy nasi rozmówcy opowiadają, że najczęściej w pokojach znajdowali ubrania i kosmetyki. Zdarzały się butelki po alkoholu i gadżety erotyczne. Magda zwraca uwagę, że w Toruniu goście często zapominali pamiątek, szczególnie wśród szkolnych grup. Napiwki? "Słyszałem o nich jedynie opowieści" O napiwkach żaden z naszych rozmówców nie słyszał, oprócz Oli, która raz dostała pięć złotych. Zdarzało się, że zostawiali słodycze, owoce, rysunki od dzieci lub po prostu zapraszali na imprezę. Marzysz o pracy w hostelu? Lepiej nie flirtuj z przełożoną Grzegorz musiał zmienić swoją wymarzoną pracę w hostelu w Faro na pracę na budowie. — Właściciel hostelu w Faro jest jednocześnie byłym partnerem menedżerki… Łatwo się domyślić, jak zareagował na wieści o moim romansie z ową menedżerką. W ramach sympatii odebrał mi moje ukochane wycieczki rowerowe i wysłał na budowę — opowiada podróżnik i dodaje, że to był wyjątkowo ciężki dzień. — Miałem pomóc pięćdziesięcioletniemu robotnikowi z Ukrainy przy remoncie. Vladimir świetnie mówi po portugalsku, ja wtedy jeszcze nie znałem tego języka wcale. A że mój angielski jest płynny, jego nie istnieje, to stanęło na rosyjskim, który miałem 7 lat wcześniej w liceum, ale na zajęcia raczej nie docierałem. Wymieniliśmy kilka zdań, wziąłem w rękę jakieś narzędzie i zacząłem zabierać się do pracy. Vladimir jednak do tego nie dopuścił. "Grjeg, najpierw sobie zapal" — powiedział, podając mi papierosa. Wypaliłem, gaszę i jazda do roboty. Nie. Vladimir założył ręce, pokręcił głową i patrzył na mnie jak na idiotę. Wyciągnął z kieszeni drobne i powiedział: "skocz po piwka". Wracam z browarkami (była 10 rano) i zastałem 7 osób. Wszyscy rosyjskojęzyczni, wszyscy trzymający w dłoniach "stakany" i pijący wódkę. Kiedy wódka się skończyła, znikąd zjawił się kolejny "pomocnik" z butelką whisky. Ten dzień pracy skończył się ok. godziny 21, kiedy ledwo dotarłem do łóżka i zdałem sobie sprawę, że nie zrobiliśmy tego dnia absolutnie nic, za to bariera językowa nie przeszkodziła, abyśmy cały dzień debatowali na temat wspólnej historii Bloku Wschodniego, Związku Radzieckiego, jedności słowiańskiej i zawiłości politycznych tego regionu. A przecież rano ledwo potrafiłem się przedstawić... — wspomina z uśmiechem na twarzy Grzegorz. Foto: Shutterstock Jak wygląda praca w hostelu? Czy warto pracować w hostelu? Ola, która pracowała trzy lata w warszawskim hostelu, bardzo chwali sobie tę pracę. — Ciągle poznawałam kogoś nowego. Bardzo zżyłam się też z panią Tanią z Ukrainy, która sprzątała tam od lat – opowiada. Ola zwraca uwagę, że największym minusem był brak umowy przez trzy lata. — Żadnej umowy, podwyżki... Ja to ja, ale tej pani Tanii było mi szkoda. Żadnego dnia wolnego nie ma. Kiedy chce wolne, to musi ogarnąć jakąś inną kobietę do sprzątania... Masakra! — mówi. — Poznałam youtubera ze Stanów Zjednoczonych, z którym bardzo długo rozmawiałam o planach na przyszłość, motywacjach w życiu, podróżach. Po tym, jak się wyprowadził, dodał na swój kanał film, w którym o mnie wspomniał, było mi bardzo miło — wspomina Magda. Innym razem, kiedy pożyczała gościom deskę do prasowania, jeden z nich zapytał, czy zna polski zespół muzyczny "Romantycy lekkich obyczajów". — Odpowiedziałam, że tak, wtedy zaczęli śpiewać dla mnie piosenkę i okazało się, że to... oni — przypomina sobie z uśmiechem Magda. Data utworzenia: 21 lipca 2022 06:37 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.